Όταν μεσάνυχτα λαλούν,
σε βλέπω που κοιμάσαι.
Βλέπω τα μάτια σου κλειστά,
την αγκαλιά σου άδεια.
Κι γω καρδούλα μου γλυκία,
και λατρεμένη παναγιά μου,
θέλω να ερθώ εκεί κοντά,
στην αγκαλιά σου τη γλυκιά.
Να φύγω απ' το εδώ του τώρα,
και μονομιάς στο εκεί του αύριο να 'ρθω.
Στην αγκαλιά σου τη γλυκιά να μπω,
την καρδιά σου που χτυπά να αισθάνομαι
και η ζεστασιά σου τη ψυχή μου να γεμίζει.
Όταν μεσάνυχτα λαλούν,
η μοναξιά εδώ τριγύρω βρίσκεται,
και παγωμένο το δωμάτιο κι ο χώρος όλος,
όταν μεσάνυχτα λαλούν,
με πιάνει πόνος,
γιατί είν΄ η θάλασσα που μας χωρίζει ατέλειωτη...
κι εδώ υπάρχει παγωνιά και μόνο εσύ ζεσταίνεις τη καρδιά μου.
Κι ενώ φαντάζει απέραντη και ατελείωτη η θάλασσα που μας χωρίζει,
ατέλειωτη κι αστείρευτη καρδιά μου είναι κι η ίδια η αγάπη μας.
Και μένω εδώ, και επιμένω,
μέσα στη κενότητα του σήμερα, του αύριο και του χθές.
Και σαν περάσει ο δείκτης τα μεσάνυχτα,
αφού σε δω, και σε σκεφτώ,
στη προσευχή μου θα κλειστώ,
παίρνοντας δύναμη-κουράγιο,
αφού για πάντα σ΄αγαπώ.
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Όταν μεσάνυχτα λαλούν
Αναρτήθηκε από Εχετλαίος στις 2:05 μ.μ.
Ετικέτες καρδιά μου, Μεσάνυχτα, μου λείπεις, νεράιδα μου, σ'αγαπώ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλια:
polu glukouliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Δημοσίευση σχολίου