THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΕΥΧΩΝ

Χαμένο ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε ένα δέντρο. Ήταν υπεραιωνόβιο, με κορμό μεγάλο σαν σπίτι και κλαριά που θαρρούσες πως άγγιζαν τα ουράνια. Το έλεγαν «Το Δέντρο Των Ευχών» και όχι τυχαία. Ήταν το δώρο των θεών στους ανθρώπους. Οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει εκεί και να κάνει οποιαδήποτε ευχή. Αν ζητούσε αυτό που ήθελε με όλη του τη δύναμη, το Δέντρο ικανοποιούσε το αίτημά του.
Στον κορμό του Δέντρου υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του, εκεί που κάποιος έπρεπε να περάσει για να κάνει την ευχή του. Και πάνω από την πόρτα, βρισκόταν χαραγμένη μια επιγραφή, που λίγοι πρόσεχαν. Οι άνθρωποι, βλέπετε, ήταν γεμάτοι αγωνία να πραγματοποιηθεί η ευχή τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε.
Η επιγραφή έγραφε: «Πρόσεχε την ευχή σου».
Είπαμε πως το Δέντρο πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, όποιες και αν ήταν αυτές. Υπήρχαν άνθρωποι που εύχονταν για υγεία, άλλοι για προκοπή, κάποιοι για χρήμα, μερικοί για σύντροφο, πολλοί για μια καλή δουλειά. Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν ευτυχία, όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για κάποιον άλλον.
Αυτοί ήταν και οι λιγότεροι και, όσο περνούσε ο καιρός, σπάνιζαν. Υπήρχαν, τέλος, και αυτοί που εύχονταν η συμφορά να χτυπήσει τον διπλανό τους. Όσο λιγόστευαν οι προηγούμενοι, τόσο πλήθαιναν αυτοί.Το Δέντρο είχε Δύναμη, μα δεν είχε Κρίση. Έτσι πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, και τις καλές και τις κακές. Δεν ήταν έτσι από λάθος των θεών, το αντίθετο συνέβαινε. Έδωσαν οι θεοί ένα σπάνιο δώρο στους ανθρώπους μα και τους έστησαν παγίδα ταυτόχρονα. Ήθελαν να δουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν.
Ήθελαν να δουν αν, τελικά, το άξιζαν.
Την τελευταία μέρα που το Δέντρο υπήρξε, πολλοί άνθρωποι χτύπησαν την πόρτα στον κορμό και πέρασαν στο εσωτερικό του, πολλοί άνθρωποι ευχήθηκαν. Μπήκε μια μάνα, που ευχήθηκε για την υγεία του παιδιού της, ένας φτωχός οικογενειάρχης που ζήτησε χρήματα, ένας πολιτικός που ευχήθηκε για υπουργικό θώκο, μια νεαρή ηθοποιός που παρακάλεσε για δόξα, ένας ματαιόδοξος που ζήτησε φήμη, ένα μικρό παιδί που ήθελε ένα ποδήλατο.Και μια πικρή γυναίκα μπήκε, που ζήτησε δηλητήριο για να ποτίζει τους άλλους, και μια άλλη, πράσινη από ζήλια, που ζήτησε δύναμη μαγική για να φέρνει την καταστροφή, και ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι είναι η αγάπη, μα ήθελε να την εξαφανίσει, και ένας τέταρτος που ευχήθηκε να λέει τα πιο αισχρά ψέματα και να γίνεται πιστευτός, και ένας δολοφόνος που ζήτησε αφθονία θυμάτων, και ένας κλέφτης που παρακάλεσε να εξαφανιστούν οι κλειδαριές και τα λουκέτα, και ένας απόλυτα κακός που ευχήθηκε, μόνο, να παραμείνει έτσι.
Και το Δέντρο εισάκουσε τις ευχές όλων, δικαίων και αδίκων, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένο. Μα θύμωσαν οι θεοί, οργίστηκαν με τους ανθρώπους και αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτό το σπάνιο δώρο, πως δεν ήταν αντάξιοί του. Και έστειλαν μια δέσμη κεραυνών και το έκαψαν. Και το Δέντρο των Ευχών έπαψε να υπάρχει.
Μόνο που, την τελευταία στιγμή,
μια μικρούλα, νεαρή θεά, εκείνη που είχε το πιο όμορφο γέλιο από όλους, πρόλαβε να σώσει ένα μικρό, τρυφερό κλαράκι.
Και όταν σταμάτησαν οι κεραυνοί κατέβηκε στο δάσος. Βρήκε ένα ξέφωτο που το έλουζε ο ήλιος και φύτεψε το κλαράκι της. Το πότισε με το γέλιο της και το κλαράκι έβγαλε ρίζες.
Έτσι, ένα καινούργιο Δέντρο των Ευχών έπιασε να μεγαλώνει μέσα στο δάσος.Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι το κλαράκι να γίνει δέντρο θεόρατο και να μπορεί να πραγματοποιεί ευχές.
Η θεά με το πιο όμορφο γέλιο απ' όλους, πίστευε πως μέχρι τότε η ανθρωπότητα θα είχε μάθει το μάθημά της, πως οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν πως οι ευχές πραγματοποιούνται με τη δύναμη της αγάπης και της πίστης.
Της αγάπης για τους ανθρώπους και της πίστης σ' αυτούς.



κάψε με... χάροντα... εγώ είμαι από νερό...δέν σβήνω...είπε ο φοινυκας, και έφυγε στο καθόλου.


****

φύγε μαύρο φύγε να χαθείς.
να πάς στο τέλος της γραμμής,
να μήν σε βλέπουνε μάτια σαν και τα δικά μου.

το ψέμα σου νύχτα.
στην δύση σου κοίτα.
εγώ ειμί η αλήθεια.
και σου σου 'χω  μαχαίρια απο φωτιά..


Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

επιτέλους στο δάσος .


***
καμένο δάσος η σάρκα μου...
η πανοπλία μου σφαγμένη από πυρωμένα βέλη,
μαύρους καπνούς αναβλύζει το πετσί μου,
και νωπές οι μαχαιριές των φίλων μου στην καρδιά μου.
καιρός να φορέσω βρεγμένη λινάτσα, και ήσυχος να κοιμηθώ.
να σβήσω μέσα στον άνεμο...και μέσα στην αθανασία μου να πετώ...
να είμαι ο βασιλιάς άνεμος,
αιώνιος Μελχισεδέκ.
βασιλεύς της δικαιοσύνης των θεών.
της αγίας του θεού σοφίας. ...που νικητής τον άδη και αυτός ενοίκισε, διό έχει χριστόν.

ευλογημένος συ ο θεός μου !

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ...




Περίμενα να μου πεις δύο-τρεις λέξεις,
ευχαριστώντας με για όσα σου συνέβαιναν,
ζητώντας τη γνώμη μου για ό,τι πρόκειται να κάνεις σήμερα.

...Παρατήρησα ότι ήσουν πολύ απασχολημένος
προσπαθώντας να βρεις τα κατάλληλα ρούχα
για να πας στη δουλειά σου.

Ήλπιζα να βρεις κάποιες στιγμές να μου πεις μια καλημέρα!
Αλλά ήσουν πολύ απασχολημένος.

Για να δεις ότι είμαι κοντά σου,
έφτιαξα για σένα τον πολύχρωμο ουρανό
και το κελάηδημα των πουλιών.

Κρίμα όμως που δεν παρατήρησες ούτε τότε την Παρουσία μου.

Σε ατένιζα όταν έφευγες βιαστικός προς τη δουλειά σου
και πάλι περίμενα. . .

Υποθέτω ότι εξαιτίας της απασχόλησης σου,
δεν είχες χρόνο ούτε τότε να μου πεις δύο λόγια.

Όταν γυρνούσες από τη δουλειά
είδα τη κούραση και το στρες σου
και σου έστειλα ένα ψιλόβροχο
για να σε απαλλάξει από την πίεση της ημέρας.

Νόμιζα ότι κάνοντας σου αυτή τη χάρη θα με θυμηθείς.
Ως αντάλλαγμα όμως στενοχωρημένος, με έβρισες.

Επιθυμούσα τόσο πολύ να μου μιλήσεις.
Οπωσδήποτε η ημέρα ήταν ακόμα μεγάλη.

Άνοιξες μετά την τηλεόραση,
και όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου εκπομπή,
εγώ περίμενα . . .

Έπειτα δείπνησες με τους δικούς σου
και για άλλη μια φορά δεν με θυμήθηκες.

Βλέποντας σε τόσο κουρασμένο
κατάλαβα τη σιωπή σου
και έσβησα τη λαμπρότητα του ουρανού
για να μπορείς να ξεκουραστείς,

αλλά δεν σε άφησα σε σκοτάδι πίσσα ,
άφησα ξάγρυπνα για σένα πλήθος από αστέρια.

Ήταν τόσο όμορφα, κρίμα που δεν τα παρατήρησες...
αλλά δεν πειράζει!

Μήπως πράγματι συνειδητοποίησες ότι Εγώ είμαι εδώ για σένα ;
Έχω περισσότερη υπομονή από ότι εσύ μπορείς ποτέ να φανταστείς.
Θέλω να σου το δείξω αυτό, για να το δείξεις και εσύ με τη σειρά σου στους γύρω σου.

Σ' αγαπώ τόσο πολύ ώστε θα σε ανέχομαι , όσο χρειαστεί , για να με αισθανθείς ότι είμαι δίπλα σου .

Τώρα από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσεις πάλι.
Δεν Μου μένει παρά να σ' αγαπώ και να ελπίζω
ότι τουλάχιστον σήμερα θα Μου χαρίσεις λίγο χρόνο από το χρόνο σου ,
και θα μιλήσεις λίγο μαζί μου . . .

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

ΦΥΣΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ


ΦΥΣΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΟΙΞΗ...
ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΕΓΟΥΡΛΩΣΑΝ ΩΣ ΕΝ ΑΜΥΓΔΑΛΑ,
ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΣΟΥ ΕΠΙΣΗΣ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΡΡΩΣΤΙΑ,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ
ΜΗΤΕ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΑ ΓΗΡΑΤΙΑ.
ΕΙΝΑΙ ΑΠ' ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗ ΨΥΧΡΗ ΨΥΧΗ,
ΠΟΥ ΕΧΑΘΗ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ.

ΚΙ ΕΣΥ ΩΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΝΑΣ ΚΑΙ ΣΠΑΡΤΑΡΑΣ,
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΠ' ΕΔΩ,
ΜΗΤΕ ΑΠ' ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΣΟΥ ΤΟ ΕΔΩ,
ΜΗΤΕ ΑΠ' ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥΤΟ.
ΕΙΣΑΙ ΑΠΟ ΚΟΣΜΟ ΑΓΝΩΣΤΟ,
ΚΙ ΕΔΩΣΕΣ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΣΕ ΜΕ ΚΑΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,
ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΔΩΡΟ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ
ΑΡΡΩΣΤΙΑ, ΠΟΝΟ, ΔΥΣΤΥΧΙΑ, ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ.

ΜΑ... ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΑΠ' ΕΔΩ, ΕΤΟΥΤΟ ΔΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,
ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ Ο ΙΔΙΟΣ.
ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΑΥΤΟΣ,
ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ,
ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΓΝΩΡΙΖΩ.
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΡΩΣΤΗ ΕΣΥ,
ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΜΕΝΗ,
ΜΑ ΕΙΝ' Η ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΣΟΥ Η ΜΙΚΡΗ ΠΛΕΟΝ ΜΑΤΩΜΕΝΗ
ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΜΗΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ.

ΚΙ ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΚΑΛΗ, ΜΙΚΡΗ ΝΕΡΑΙΔΟΥΛΑ,
ΑΠ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΤΟ ΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ,
ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΕΣΥ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ,
ΚΑΙ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΑΤΩΣΕΙΣ.
ΚΙ ΕΤΣΙ ΞΑΠΛΩΣΕΣ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟ ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ
ΚΙ ΗΣΥΧΑΣΕ Η ΠΝΟΗ ΣΟΥ.

Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

η δυναμη της αγαπης .............



πόσοι από εμάς έχουν αυτό το πράγμα στη ψυχή τους ??? όλοι τόχουμε όπως κι πολλά αλλα συναισθήματα που κρύφτηκαν, θάφτηκαν λόγο καταστάσεων που μας κάναν να τα αγνοούμε.αγάπη κατανόηση καλοπροαίρετη διάθεση φιλανθρωπία αγνά συναισθήματα,όλοι τάχουμε από τη φτιαξιά mas.apo εμάς εξαρτάται αν θα τα ξεθάψουμε μέσα από τη λάσπη της σαπίλας που μας έριξε η κοινωνία όπου ζούμε.τελικά μαγκιά είναι να δείχνουμε έναν άσχημο τσαμπουκαλή χαρακτήρα η έναν χαρακτήρα ήπιο ,όμορφο με καλή προαίρεση προς στον άλλον ??? με διάθεση να πλησιάσουμε τον συνάνθρωπο μας κι να τον αγαπήσουμε, αντί να τον υποτιμούμε η να τον βρίζουμε??? τι μας τιμά λοιπόν πιο πολύ ??? το νάχουμε συναισθήματα κι να τα σκορπούμε γύρο μας είναι μαγκιά.

πρέπει να έχουμε υπομονή κι μακροθυμία σε καταστάσεις που αφορούν ανθρώπους που μας πειράξανε αυτοί είναι οι "φτεκτες όχι εμείς άρα αυτοί πρέπει να ντρέπονται μην πέφτουμε λοιπόν στο λάθος αυτωνών κι τους "μιμουμαστε".όταν μας αδικήσουν οφείλουμε να υποστηρίξουμε την θέση μας είπαμε να είμαστε καλοπροαίρετοι κι να μην καβγαδίζουμε, για το τίποτε όχι όμως καρπαζοεισπράκτορες.όλα σε λογικά πλαίσια τότε όλα έρχονται σε αρμονια.ας αφήσουμε να βγει αυτή η ομορφιά ,από μέσα μας πρώτα εμείς θα νιώσουμε ,όμορφα κι γεμάτοι αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή .το να νιώσουμε ότι έχουμε δύναμη να αλλάξουμε το ψυχρό κι άσχημο κλίμα, του σήμερα κι να το κάνουμε μια κοινωνία ανθρώπινη είναι μεγάλο έργο.

αν βγει από μέσα μας όλος αυτός ο πλούτος του συναισθηματικού μας κόσμου έξω μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε θαύματα γύρο μας.μια γκρίζα κοινωνία πόνου, μοναξιάς κι αδικίας, να τη ζεστάνουμε.η δύναμη που έχει η ψυχή μας, είναι πολύ μεγάλη λένε ότι η αγάπη μετακινεί κι βουνά ολόκληρα.ο δημιουργός όταν μας έπλασε μας έφτιαξε με συναισθήματα κι χαρίσματα, παραπολλά αν τα αξιοποιήσουμε σωστά αυτά πολλαπλασιάζονται αυτόματα .η αγάπη όλα τα νικα αρκεί να το θέλουμε.


αγνώστου συγγραφέα :)