THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

το παράξενο ανθρωπάκι



κάποτε ακούστηκε μια ιστορία για ένα παράξενο ανθρωπάκι η φυσιογνωμία του ήταν ενός ανθρώπου με σώμα μικροκαμωμένο,είχε μακρυά μαλλιά καστανα, γενάκι αραιό ματια λαμπερά "πρασινοκαφετια". ένα απομονωμένο πλάσμα πεταμένο από τους ιδιους του τους δικούς του ανθρώπους, επειδή θεωρείτο βάρος σε εκείνους.παραταύτα αυτό είχε δύναμη μέσα του φοβερή ψυχική κι ξεπερνούσε, όλες τις φουρτούνες που του έστελνε η άσπλαχνη ζωή στην θάλασσα της καρδιας του.μεγάλωσε σε ένα μεγάλο κτίριο όπου φιλοξενούσε παιδιά παραμελημένα κι εκεί έβλεπε με πόνο ψυχής, συμπεριφορά άσχημη απο τους οικότροφους εκεί κι όλους όσους δουλεύανε σε αυτό το μέρος ,το παλικάρι έκανε υπομονή δε γινόταν κι αλλιώς.όταν βγήκε από εκεί έφτιαξε μονος σε ένα χωράφι που βρήκε ένα σπιτάκι το έφτιαξε με αγάπη και μεράκι, μια και είχε ταλέντο στο να δημιουργεί έφτιαχνε χειροτεχνήματα κι τα πουλούσε .to σπιτάκι του είχε κουκλί το φρόντιζε το αγαπούσε ένιωθε ευγνωμοσύνη ,που δε ήταν άστεγος είχε κι αυτός κάπου να ξαποστάσει.ήταν εξαιρετικός μάστορας κι ζωγράφος έφτιαχνε πράγματα, που όταν τα κοιτούσες νόμιζες πως ταξίδευες σε μέρη μαγικά.ο κόσμος που τον έβλεπε όμως να γυρνάει ,εδώ κι εκεί δε τον είχε πάρει με καλο μάτι.φίλους δε είχε αν κι το επιδίωκε όμως κανεις, δε καταδέχονταν να κάνει παρέα μαζί του. όλοι το κοιτούσαν παράξενα λόγο της διαφορετικότητας tou,de ήταν σα όλους τους άλλους ανθρώπους ,είχε χαρακτηριστικά παράξενα.είχε ένα βλέμμα σα παιδί μα πάντα θλιμμένο το πρόσωπο του, είχε μια αθωότητα κι μια αγνότητα που σπανια συναντάς.τα χαρακτηριστικά του ήταν ενός ανθρώπου αδυνατου με παράξενα ρούχα ούτε μόδα ακολουθούσε ούτε είχε τρόπους όπως όλοι οι καθώς πρέπει αλλα δυστυχώς λασποψυχοι συνάνθρωποι tou.de είχε γνωρίσει αγάπη μα την κατείχε μέσα του αυτήν ,σα φυλακτό που πήρε ως δώρο από τον δημιουργό του.η μορφή του θαρρείς κι αγκαλιάζονταν, από μια παράξενη λάπση εξωπραγματική ουρανια.ήταν ένα παιδάκι σε σώμα 40 χρόνου άντρα,αυτό πάντα χλευάζονταν και οι άλλοι τον περιφρονούσανε επιδεικτικά ,του μιλούσαν παγερά σκληρά.οι άνθρωποι το  κορόιδευαν άκαρδα  το υποτιμούσαν κι όταν του λέγαν, καμια κουβέντα καλή ήταν για να το εχμεταλεφθουν αυτό υπέμενε και δεχόταν τους άλλους ανθρώπους όπως ήταν κακοί kaloi.de σχολίαζε δε μιλούσε άσχημα για κανέναν αντίθετα έβρισκε πάντα ,κάτι όμορφο να πει για κάποιον άνθρωπο.αυτό ενοχλούσε κάποιους η θεωρούσαν ,ότι ήταν ενοχλητική η κουβέντα του η ότι τους κορόιδευε.οι άνθρωποι δε αποδέχονταν συμπεριφορές αυθόρμητες παιδικές ,με αγνότητα και απλότητα είχαν δικούς τους κανόνες.έτσι ότι κι αν έκανε αυτή η ψυχή την αποκρούαν την διώχναν μακρυά χωρίς να σκεφτούν, ποσο πληγές της προκαλούσανε.αυτό το ανθρωπάκι είχε γνωρίσει, μισος κακια θυμο πόνο και αδιαφορία σκληρή.όμως κατά έναν παράξενο τρόπο αυτό εκεί ήξερε τι σημαίνει αγάπη κι την έδινε με κάθε τρόπο όπως μπορούσε κι η χαρά που έπαιρνε όταν έβλεπε ,το καλο που προσέφερε δε λέγεται.έκανε σα να είχε όλα του κόσμου ,τα πλούτη έκλαιγε από χαρά στριφογυρνούσε τραγουδούσε χαρούμενο.τα βραδια για αυτόν τον άνθρωπο ήταν τρομερά μοναχικά έκλαιγε πολύ συχνά κι πονούσε, που όλοι τον απορρίπταν κι του φέρονταν λες κι ήταν ένα σκουπίδι.αυτός ο άνθρωπος εκεί όμως δε παραιτούνταν λες κι μια θεία δύναμη τον εφοδίαζε πάλι με δύναμη και ξανά έδινε από της καρδιας του ,τα βάθη αγάπη και βοηθούσε οποιον του το ζητούσε.οποιον έβλεπε ότι είχε ανάγκη τον πλησίαζε τον αγκάλιαζε κι τον παρηγορούσε με ολόψυχη sumponia.de γνώριζε από πονηριά και "ιστοροβουλια" ούτε ήξερε τι σημαίνει αγάπη με ανταλλάγματα ήξερε ότι έπρεπε να βλέπει όλο το κόσμο, όπως τον ίδιο κι να φέρεται σε όλους όπως φέρονταν στον εαυτό του.δε ήξερε τι θα πει η λέξη εγώ, μα ήξερε τι σημαίνει η λέξη ΕΜΕΙΣ.ποτε δε πρόσεχαν ότι στα λόγια του κι την γλυκύτητα του ,δε υπήρχε ποτε δόλος η κακοπροαίρετη στάση.όσοι κακολογία έτρωγε αυτό το παράξενο πλάσμα δε επηρεάζονταν το θεωρούσε δεδομένο γιατί ,ήταν περίεργος κι "γιαυτο" οι άλλοι δε το καταλαβαίνανε.αυτό το γλυκό ανθρωπάκι με την παιδική ψυχή έδινε απλόχερα αγάπη παντού οι άλλοι δε είχαν μάθει, τι είναι αγάπη κι δε την δέχονταν ούτε την katalavainane.de φταίγαν αυτοί απλά ποτε κάποιος δε τους έμαθε τι είναι αγάπη μάθαν μόνον πως να exmetalevonte " τους άλλους κι πως να ασχολούνται ,μόνον με τον εαυτό τους.έτσι με έναν χαρακτήρα με στραβά πρότυπα και γνώσεις λανθασμένες, δε καταλάβαιναν τι είναι αγάπη pragmatikh.o παράξενος άνθρωπος κάποια μέρα έφυγε από την ζωή,όλοι άρχισαν να αναρωτιούνται πως έτσι πέθανε  ξαφνικά ???τι έγινε πολύ άξαφνα έφυγε από τον κόσμο αυτόν.όσο κι αν φαινόταν παράξενο όλοι θορυβηθήκανε είχαν χάσει τον άνθρωπο, που θέλαν και μη ήταν μέρος της ζωής τους όσο κι αν τον αποδοκιμάζανε.άρχισαν να συνειδητοποιούν ποσο άσχημα είχανε φερθεί σε αυτό το παράξενο, πλάσμα με τα αθώα  ματάκια.άρχισαν να θυμούνται πράγματα που είχανε ξεχάσει τελείως πως στην ζωή εκτος από το ρηχο είναι υπάρχει η ουσία του εμείς .ένας σοφός που άκουσε την ιστορία του παράξενου αυτού ανθρώπου είπε πως αυτή η ψυχή, ήταν από άλλον κόσμο όχι από τούτον.έτσι ο θεός το πήρε στην αγκαλιά του επειδή είδε ποσο πονούσε και υπέφερε γιατί ήταν διαφορετικός που αυτό ήταν ευλογια, όχι μειονέκτημα που του το είχαν κάνει οι άλλοι να fenete.is "ανάμνηση του ανθρώπου με τα αγνά ματια και την υπεροχη ψυχή, άρχισε ο κόσμος να τον μιμείται.ήταν το λιγότερο που "μπορεουσαν" να κάνουν, ως εξιλέωση για το κακό που του είχαν κάνει.όλοι οι άνθρωποι κάθε πρωί λέγαν σήμερα είναι μια νέα μέρα ξεκινώ με προσφορα στον συνάνθρωπο μου.


-------------------------------------


Δεν ξέρω αν αυτό το είχες σκεφτεί ως στόχο ζωής μέσα στα πολλά που σκέφτεσαι. Να νιώθεις, δηλαδή, κάποια στιγμή μια τέτοια ανάπαυση με τον εαυτό σου και να κάτσεις στο σπίτι σου, να περπατήσεις στους δρόμους της πόλης σου, να πας μια βόλτα, να κοιτάξεις, ας πούμε, τις βιτρίνες, να κοιτάς τα μαγαζιά, να δεις ένα βιβλιοπωλείο, να πας κάπου μόνος και να μη νιώθεις μοναξιά!




Να πας κάπου χωρίς κόσμο και να ‘σαι ευτυχισμένος· και να νιώθεις ότι έχεις μια παρέα, την παρέα του εαυτού σου. Όχι, όμως, ως ναρκισσισμό, όχι, όμως ως μια ενασχόληση με τον εαυτό σου, (ότι εγώ είμαι πολύ σπουδαίος και εγώ δεν έχω ανάγκη κανένα). Όχι έτσι περιφρονητικά για τους άλλους· ούτε εγωιστικά για τους άλλους, αλλά ως πληρότητα. Νιώθω μέσα μου πληρότητα. Η αξία μου δεν αποκτάται από τους άλλους. Η αξία μου είναι μεγάλη, επειδή υπάρχει μέσα μου η σφραγίδα του Θεού. Επειδή υπάρχει μέσα μου η εικόνα Του, η χάρη Του, η ψυχή που μου χάρισε ο Θεός· η πνοή Του. Αυτό μου δίνει αξία. Όχι το τι θα μου πουν οι άλλοι. Αν οι άλλοι, δηλαδή, με βρίσουν είμαι ένα τίποτα και αν οι άλλοι με ανεβάσουν στα ουράνια κάτι αξίζω;





Όχι. Αξίζεις! Αξίζεις επειδή είσαι πλάσμα του Θεού. Δημιούργημα του Θεού. Επειδή σε αγαπάει ο Θεός και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου και σ’ αγαπά μαζί σου και σ’ αγαπά και σε φροντίζει και σου δίνει σημασία. Κανείς σήμερα να μη σε πάρει τηλέφωνο. μα κανείς να μη σου μιλήσει, έχεις μία φοβερή δυναμική μέσα σου. Έχεις μία αξία, μια προσωπικότητα. Είσαι ένα πλάσμα όμοιο του οποίου δεν υπάρχει σε όλη τη γη. Δεν υπάρχει κανένας, καμία, σαν και εσένα. Με τα δικά σου γνωρίσματα, με τα δικά σου χαρίσματα, με τα δικά σου προβλήματα, με τις δικές σου ιδιορρυθμίες, ιδιοτροπίες, με το δικό σου χαρακτήρα. Είσαι αυτός που είσαι. Είσαι αυτή που είσαι και αξίζεις! Κι αξίζεις! Και σ’ αγαπάει ο Χριστός και θέλει να σε δυναμώσει!



Αυτή η λέξη, «να ‘χεις δυνατή ψυχή». Να ‘χεις μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Επαναλαμβάνω: να βρεις τη χρυσή τομή. Προσωπική σχέση που δεν σε απομονώνει από την κοινωνία των αδελφών σου. Από τους πιστούς της ενορίας σου, για παράδειγμα. Από μια ομιλία που πηγαίνεις, από τις σχολές γονέων, από μια συγκέντρωση που πηγαίνεις με άλλους πιστούς. Δεν θα απομονωθείς. Αλλά και, όταν πηγαίνεις εκεί, να μην πηγαίνεις εκεί για να αποκτήσεις αξία. Η αξία σου δεν αποκτάται από τέτοια πράγματα. Έχεις αξία! Και καθηλωμένος να είσαι σε ένα κρεβάτι και σ’ ένα καρότσι να κάθεσαι επάνω, άρρωστη, και να μην μπορείς να κουνηθείς και να ‘σαι γεμάτος με σωληνάκια, έχεις αξία! Και ας μη σου δώσει κανένας σημασία…



Αυτό είναι εύκολο να το λες και εύκολο να το ακούς. Το μεγαλείο είναι να αναβλύζει αυτό από μέσα σου και να το καταλαβαίνεις. Είναι δύσκολα πράγματα αυτά. Είναι μερικά πρόσωπα στο Ευαγγέλιο, που όταν διαβάζω, τα περιστατικά, το πώς φέρθηκαν, πώς κινήθηκαν, πώς μίλησαν στο Χριστό, πώς έζησαν, με πείθουν ότι είχαν μία τέτοια προσωπικότητα. Δυνατή ψυχή. Γενναία ψυχή. «Θα πάω να βρω το Θεό και να ‘χω μία σχέση μαζί Του. Ασχέτως τι θα κάνουν οι άλλοι. Δε μ’ ενδιαφέρει πώς θα με δει ο κόσμος. Τι θα πουν οι άλλοι για μένα. Έχω δυνατή ψυχή. Έχω πίστη στον εαυτό μου ότι μπορώ να πλησιάσω το Θεό μου». Με αυτή την έννοια.



Αν και πάλι, αυτό ο Θεός το χαρίζει· αλλά δεν είμαι ένας άνθρωπος διαλυμένος, άβουλος, χωρίς τη δική μου δυναμική. Δεν περιμένω τους άλλους συνέχεια να με σπρώχνουν.



[…] Δεν μας βοηθούν οι άνθρωποι. Δεν μας σώζουν οι άνθρωποι. Πάρ’ το απόφαση. Ξεκόλλα από ανθρώπους. Δυνάμωσε την ψυχή σου και απόκτησε μια προσωπική σχέση με τον Θεό. Άσ’ τους ανθρώπους να σου δώσουν αυτό που έχουν, αλλά μη ζητάς περισσότερα που δεν έχουν· και ταυτόχρονα αγάπα τους όλους. Θα τους αγαπάς όμως με τον σωστό τρόπο πλέον. Θα τους αγαπάς, θα τους συμπονάς, θα ‘σαι σε επαφή μαζί τους, δεν θα απομονώνεσαι, αλλά θα ξέρεις ότι δεν έχω να πάρω κάτι περισσότερο από σένα. Υπάρχει ο Θεός μου. Αυτόν ζητώ.





Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία

Αποδελτίωση: π. Ανδρέα Κονάνου, Αθέατα Περάσματα 1: Δυνάμωσε την ψυχή σου, έκδ. Σωματείου Παναγία Γάλαξα η Θαλασσοκρατούσα


-------------------------------------


όταν την ψυχής σου το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα,
και βρεθείς στου άδη σου το μαύρο στην καρδιά σου.
κλείσε τα μάτια και χαμογέλα,
εκεί στης σιωπής την μοναξιά στέκει και σε θωρεί η Αγάπη.
στέκει και σου κρατά δύο στεφάνια, δεμένα με μία λευκή κορδέλα,
είναι τα δαχτυλίδια του γάμου ενός νυμφίου ξεχασμένου μέσα στο μαύρο,
είναι η αγκαλιά η αιώνια, που σε γνώριζε πριν εσύ αυτήν.
όταν το ρολόι της ψυχής σου χτυπήσει μεσάνυχτα .
εσύ χαμογέλα....
ο ουρανός θέλει τόσα πολλά να σου πεί.
μέσα στην σιωπή. 

ιωαννης .β