THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

αφιερωμένο απο την μαρία την αλεξάκι μας:)



Κάθε φορά που φυσά...
οι Νεράιδες στήνουν χορό, άλλες επειδή χαρούμενες είναι ...
κι άλλες επειδή πόνο έχουν στην καρδιά...
όλες όμως χορεύουν φτάνουν στον ουρανό, εκεί όπου κανείς δεν τις αγγίζει...
μόνο τ' άστρα, μόνο το φεγγάρι..
..

agnostou sigrafea:)):))
***
ιωαννης είπε:
όταν αισθανθείς ποτέ μόνη ...
κοίτα το φεγγάρι νεράιδα μου,
είναι και αυτό μόνο,
και όμως υπάρχει, και φωτίζει τα σκοτάδια του πόνου της μοναξιάς,
προσφέροντας σου το φως της αγάπης,
του βασιλιά του δάσους σου:))

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

η αγάπη ...




Δέντρο μου, μοναχικό που καρτεράς της άνοιξής σου τα λουλούδια,
πόσο σε ζηλεύω καλό μου,
πόσο πολύ σε θαυμάζω!
Μοναχή ψυχή, μέσα στην έρημο των ανθρώπων την αγάπη,
χωρίς να σε νοιάζει η ιστορία,
ή τι λένε για σένα οι λόγιοι, θνητοί.
Δέντρο μου μοναχό, εκεί στον κάμπο, που δροσοσταλίδες οι σκέψεις μου, στα κλαδιά σου ακουμπάνε.
Πες μου το μυστικό σου, πως γίνεταιμέσα στην παγωνιά της μοναξιάς σου να ζεις, μέσα στο παγωμένο σου κορμί;
Τότε το δέντρο μου χαμογέλασε, με έβαλε μέσα στην ψυχή του και, ενώ μιλιά δεν έχει, ακούμπησε το κορμί μου μέσα στου ξυλένιου κορμιού του την ψυχή μου…να το γευθώ…
Και άρχισε, το νερό στα σπλάχνα μου, ως δέντρο εμένα να μου μιλά…Χιόνι στο έξω σου βασιλιά μου είναι η αγάπη των ανθρώπων…
Μα εγώ ξέρω πως η αγάπη είναι η ζωή. Εσύ αγάπησες και η αγάπη της φύσης σε είδε και σε έβαλε μέσα στο κορμί της, που τα πάντα στην γη είναι αυτή.
Τότε σταμάτησε το δέντρο να μου μιλά, και έγινα ο τίποτα εγώ, το ξύλο του…
Και άκουγα το νερό να μου λέει: Εσείς οι άνθρωποι
ζείτε νεκροί από αυτό το πνεύμα που γνωρίζεις βασιλιά μου.
Τώρα που έγινες δέντρο, νιώσε τα περσινά φύλλα σου τα νεκρά και πεθαμένα για τους ζωντανούς ανθρώπους...
Μέσα στου ξύλου την τροφή, ζουν ποιο δυνατά, στην ψυχή του ξύλου τούτου του δέντρου που εσύ στα σπλάχνα του τώρα ζεις…
Τότε σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και μάτωσε η καρδιά μου
και φώναξα προς την αγάπη: Θεέ μου, Θεέ μου, αυτό το δέντρο ήμουν και έψαχνα Θεό;
Τότε άστραψε ο ουρανός...
μα στάσου... αυτή η λάμψη είμαι εγώ, αυτή η λάμψη είναι η ματιά μου.
Και ως άνεμος στα ξαφνικά βρέθηκα να ανεμίζω στα κλαδιά του δένδρου του δάσους μου.
Τότε πάλι αναφώνησα και είπα:
Θεέ μου Θεέ μου τι γίνεται εδώ ήμουν άνεμος και έψαχνα Θεό;
Χαχαχαχα...
...ακούστηκε να μου γελά ο άνεμος!
Όχι Βασιλιά μου, απλά αγάπησες και η καρδιά μου σε είδε και σε έβαλε μέσα στη ψυχή μου.
'Ανεμε, βγες έξω θέλω να σε δω βγες έξω όταν σου μιλάω θέλω να σε θωρώ.
Χαχαχα...
...βρε βασιλιά μου, μου απάντησε ο άνεμος,
υπάρχει άλλο πρόσωπο εκτός απο την αγάπη;
Τότε δάκρυσα από συγκίνηση και βρέθηκα να είμαι ο άνεμος και να ΄χω το πρόσωπό σου.
Μα τότε πάλι σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια η καρδιά μου.
Και βρέθηκα να είμαι σε άλλη γη και σε άλλο ουρανό,
να είμαι μέσα στο σύμπαν και ένα δάκρυ ψηλά ως ήλιο να θωρώ και απόρησα....
μα πριν προλάβω κάτι να σκεφτώ ακούστηκε φωνή απο τον ουρανό:
Τι θέλεις; Τι ζητάς;
Ως ξένος σε αυτό δάκρυ γιατί κοιτάς;
Και τότε απάντησα προς την φωνή: μα τι πόνος είναι αυτός;
Μα ποιά αγάπη μπορεί τόσο πολύ να αγαπάει;
Τότε απάντησε πάλι η φωνή:
Αυτό το δάκρυ είναι της μάνας γης της χήρας γεννημένης αγάπης!
Τότε κύλησε το δάκρυ προς την γη,
και ευθύς τότε και εγώ μαζί του δάκρυσα.
Και σκεπτόμενος πως όταν η μεγαλύτερη αλήθεια στη γη είναι το μεγαλύτερο τους ψέμα, τότε ποιά αγάπη να ψάχνω εγώ να βρω;
Πήρα τα συντρίμμια της καρδιάς μου και το δάκρυ αυτό το αγκάλιασα να μην είναι πια ορφανό...
Μα τότε άστραψε ο ουρανός και βρέθηκα να είμαι πάλι στης γης το χώμα...
μα καρφωμένος επάνω σε ένα σταυρό...
και να ΄χω στα μάτια μου την Παναγία.
Και εκεί που μου ήρθε να πω στον πόνο μου ΙΛΗ ΙΛΗ....
μα στάσου την γνωρίζω αυτή την ιστορία...
και λέω προς την Παναγία...
Γυναίκα μην κλαίς,
την ξέρω καλά την ιστορία
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕ!!!
.
Αφιερωμένο στην πληγωμένη σας αγάπη!
.
Ευχολόγιο:
Ο πόνος και η θλίψη είναι η σαπίλα και η μούχλα,
που τον σπόρο του σίτου,
μέσα του το χώμα κρατά.
Η αγάπη είναι το νερό που χάρη στη μούχλα,
την σαπίλα, και τον πόνο, μέσα στο θάνατο γεννιέται ο βλαστός του δέντρου που στον ουρανό πια κοιτά και όσο πόνεσε τόσο βαθιές ρίζες έχει στο χώμα κάνοντας το θεοφώτιστο δένδρο να χαμογελά!!!

Σάββατο 24 Απριλίου 2010



Γεια σου είμαι η αλφαβήτα,
και γράμματα σου γράφω.
Με φωνάζουν ελληνική και από το σύμπαν της ψυχής πηγάζω.
Το πνεύμα μου είναι άυλο και όμως υλικό.
Αόρατο και όμως ορατό.
Οι λέξεις η εικόνα μας στη γη,
άγγελοι για τον ουρανό μες στη ψυχή.
Ναι γεια σου, εγώ είμαι η αλφάβήτα,
εγώ που σ' αγαπάω,
και ως κείμενο για πρώτη φορά για μένα σου μιλάω.
Σύμπαν, ζωή του ουρανού στη γη.
Αγάπη ουράνια που ζεις στου ανθρώπου την ψυχή.
Εγώ είμαι η νόηση του νου σου,
και εσύ ο στρατηγός μου,
που εξουσιάζεις τις ουσίες μου εδώ στη γη.
Οι λέξεις παράγουν κραδασμούς μες στην ψυχή,
και η ουσία των λέξεων, ως κατανοητό παίρνουν ζωή στη νόησή σου.
Και εσύ παίρνεις χρώματα και αρώματα συναισθημάτων,
και ζωγραφίζεις στο λευκό πίνακα της ψυχής σου,
την αγάπη, τον έρωτα και τη ζωή.
***
Γεια σου είμαι η αλφαβήτα
και θέλω για πρώτη φορά εγώ να σε διδάξω.
Να σε βγάλω από τα πρέπει των άλλων εαυτών
και τα φτερά του λευκού περιστεριού το σύμπαν για πορεία να χαράξω.
Άνοιξε τα μάτια της ψυχής
και άκου την καρδιά σου.
Εγώ είμαι ο λόγος και η αρχή
αυτής της άναρχης αρχής
το τέλος της αλήθειας
που κάτω στη γη, αιώνια ζωή την λένε.
***
Γεια σου είμαι η άλφα βήτα
και μήνυμα στο θεό της γης σου Άνθρωπε
σου φέρνω:
Το ψέμα σου νύχτα, στη δύση σου κοίτα.
Εγώ είμαι η αλήθεια και σου 'χω μαχαίρια από φωτιά.
Φύγε μάυρο, φύγε να χαθείς.
Να πας στο τέλος της γραμμής
να μην σε ξαναδούνε μάτια σαν και τα δικά μου.
***
Άνθρωπε, που έχεις στην ψυχή σου το ψεύδος (ψ-εύδος: ψ= ψυχή, εύδος=ύπνος).
Εγώ είμαι η αλήθεια (α-λήθεια=εκτός της λήθης).
Εγώ είμαι ο Λόγος του φωτεινού Νοώς (Έλληνας).
Εγώ είμαι το Α και το Ω!
Εσύ η εικόνα μου και η ομοίωσή μου!
Εσύ η εικόνα μου μεν, (καρπός της αγάπης Θεός=η βασιλεία των ουρανών εντός υμών εστί)
μα και η μαρμαρωμένη σου ουσία δε (εσύ ο εσταυρωμένος εαυτός του Χριστού-χρηστός=μέσα στον τάφο σου ζείς με διπλωμένα τα σάβανά σου και με ταφόπλακα του πνεύματος σου, την λέξη δαίμονα ΑΡΧΑΙΑ ΠΕΘΑΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ= Ο μαρμαρομένος βασιλιάς, της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ).
***
Γεια σου είμαι η αλφαβήτα και σε ευχαριστώ
που κάθισες και με άκουσες.
Ναι σε ευχαριστώ...
Ναι σου πλένω τα πόδια και σ' αγαπώ.
Άνθρωπε, χώμα που με κουβαλάς,
εσύ που με χρησιμοποιείς ποιόν Θεό υπηρετείς;
''Εγώ είμι το φως του κόσμου
ο ακολουθών εμοί
ου μη περιπατήση εν τή σκοτία
αλλ`έξει το φως της ζωής''.
-------
***
Η αποστασία της αγάπης των ανθρώπων, η γνώση του σήμερα του ψ-εύδους (που κοιμίζει την ψυχή του Αδάμ. Και υπνωτίζει την γνώση της γυναίκας Εύας, δεξιάς του θεού ως ουσία.
Το ένα το πνεύμα λόγιε θνητέ, για εσένα είναι αυτό που κάποιοι άλλοι από εσένα έγραψαν, και έζησαν, και εσένα σου επιβάλουν να ακολουθείς , την δικιά τους την γνώση.
Οπότε έλληνες, δείτε έξω από την γνώση των πρέπει τους, και με τα μάτια της αλήθειας της ψυχής σας, και όχι με τον νου που σας πέρασαν κάποιοι άλλοι, αλλά.
Με της φύσης της καρδιά σας, και της αγάπης, και εκεί αδέλφια ψυχή του θεού της ζωής, γίνε ένα το είναι σου εγώ μου, και στο ένα πνεύμα που είναι το αίτιο που υπάρχεις , αναπνέεις και κατανοείς.
Κατανόησε αυτά που μαθαίνεις, και εσύ αποφάσισε, δες, και περπάτα.
Το φώς, σου φωτίζει την γνώση σου, και εσύ βλέπεις και μόνος σου αποφασίζεις το ποιόν δρόμο θέλεις να βαδίσεις, και δεν σου χαράζει δρόμους και πορείες, που εσύ ποτέ σου δεν θέλησες να περπατάς.
Μα σου ανοίγει τα φτερά της ελευθερίας, σαν την ελευθερία που ζεί στην καρδιά ενός λευκού περιστεριού.
Που είναι το ένα περιστέρι μέσα σε μυριάδες αδέλφια του,
Και αγαπά αυτό που ζεί.
Μέσα στην ελευθερία που του χάρισε ο δημιουργός του.
Μέσα στην αγάπη που είναι ο θεός του.
Μέσα στο λόγιο που τα πρέπει η τα δεν πρέπει , δεν χωράνε, διότι αδέλφια μου , τα περιστέρια ξέρουν να αγαπάνε, το κάθε ένα από αυτά, γεννιέται για να ανήκει στο αιώνιο του ταίρι.

***

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

μια φορά και έναν καιρό, μεσα στο τιποτα του δασους της αγαπης.


Μέσα στου δάσους τα κλαδιά,
παίζουν οι νεράιδες και τα ξωτικά.
Μα μία μικρή νεράιδα,ήταν μονάχη στην άκρη της λίμνης λυπημένη.
ως που στα ξαφνικά ακούστηκε η φωνή του ανέμου να αναγγέλει.
Τρέξτε νεράιδες,τρέξτε ξωτικά,
στο δάσος θα`ρθεί την Κυριακή,ο Πατέρας Βασιλιάς.
Αγάπη στα παιδιά του να προσφέρει.
Και τρέξαν οι νεράιδες,τα ξωτικά και τα στιχιά,με όλα τα ζώα του δάσους και τα πουλιά,να στρώσουνε το μέγα πανηγυρι...
εκτός την μικρή μας την λυπιμένη την νεράιδα...
που την έλεγαν η Τιποτένια.
Την άλλη μέρα το πρωί,φωνές και πανηγύρια
ακούστηκαν στο δάσος...
και φάνηκε η μαγάλη άμαξα που την κουβαλούσαν άνθρωποι και μοιάζαν περιστέρια.
Και όλες οι νεράιδες,τα ξωτικά και τα στιχιά ρέναν με λουλούδια τον Μέγα Βασιλιά...
ως που στα ξαφνηκά ο Βασιλιάς μέσα απ`τους θάμνους και τα κλαδιά,άκουσε μια γλυκιά λαλιά...
που ήταν της μικρής της Τιποτένιας που φώναζε.
Πατέρα μας Πατέρα μας γλυκέ...να ξέρεις πως σε αγαπώ.Μα δεν μπορώ να σου το πω...
γιατί εγώ απλά γι`αυτόν που αγαπώ είμαι η Τιποτένια...
τότε ο Πατέρας Βασιλιάς σταμάτησε το χρόνο και ρώτησε την Τιποτένια,κόρη μου γλυκιά,ανθέ του παραδείσου...
άκουσα πόνο στην λαλιά σου...
πες μου παιδί μου εγώ είμαι ο Βασιλιάς σου.
Τότε μέσα από τους θάμνους,φάνηκε η μικρούλα μας νεράιδα με δάκρυα στα μάτια της...
απάντησε προς τον Πατέρα Θεό: Πατέρα μου γλυκέ,Θεέ.
Στην λίμνη κάθομαι και περιμένω κάθε βράδυ το φεγγάρι να αντανακλά στης λίμνης τα νερά και `γω να μπορώ να το χαιδεύω.
Τότε πετάχτηκε ο Βασιλιάς των ξωτικών και είπε: Πατέρα Θεέ,μην την ακούς,αυτή είναι η Τιποτένια,και...
τότε ο Πατέρας Θεός τον κοίταξε στα μάτια και ο Βασιλιάς των ξωτικών κατάπιε την μιλιά του, και απευθήνθηκε στην Τιποτένια...
ξέρεις ας είμαι και Θεός,αυτό το πράγμα πρώτη φορά τ`ακούω...μέσα στο τώρα σου να ζείς και παράλληλα να ονομάζεσαι και Τιποτένια;
Τότε απάντησε ντροπαλά η Τιποτένια...
μα Πατερούλη μου στην λίμνη στέκομαι του τίποτα...
και κάθε βράδυ περιμένω το φεγγάρι και να του λέω ιστοριούλες για να ξεχνά τον πόνο της μοναξιάς του...γιατί μου ράγισε ο πόνος του την καρδιά.
Μπά...απάντησε ο Πατέρας.
Για πές μου και εμένα.
Ποιός ο πόνος του φεγγαριού;
Και τότε στα ξαφνικά νύχτωσε και φάνηκε στον ουρανό το φεγγάρι και του φώναξε ο Πατέρας Θεός...ξύπνα φεγγάρι,ξημέρωσε
ξύπνα φεγγάρι,σταμάτα να ζεις στον άδη...και πες μου σε εμένα ποιός ο πόνος σου και ποιά η αγάπη;
Τότε αποριμένω το φεγγάρι,που νύχτωσε πριν την ώρα του,απάντησε προς ττον Πατέρα Θεό:
Πατέρα μου Θεέ και Βασιλιά μας τα πάντα εν σοφία εποίησες,μα η σοφία σου έχει και της μοναξιάς μου τον πόνο...
Πατέρα μου,τόσα πολλά αστέρια μου χάρισες...
μα ούτε ένα φεγγάρι;
Τότε γέλασε ο Θεός Βασιλιάς με την καρδιά του...και είπε:
Μα σου χάρισα τον ερωτευμένων το φώς.
Τότε το φεγγάρι απάντησε,σαν να τα είχε χαμένα:
Μα το φώς είναι του ήλιου Πατέρα μου και όχι δικό μου.
Πάλι γέλασε ο Θεός και είπε:
Ο ήλιος είναι ο δικος μου γιός και το φώς του ας αντανακλά επάνω σε`σένα να ξέρεις φεγγαρούλη μου και αυτό,γιατί εγώ είμαι ο Θεός και το χάρισα σε`σένα...
και τότε ο Πατέρας Θεός Βασιλιάς πήρε στη αγκαλιά του την Τιποτένια και της είπε:
Από σήμερα σε ονομάζω Ελπίδα και χάρη στην αγάπη σου να είσαι του φεγγαριού το φώς και να δίνεις ελπίδα,αγάπη και κουράγιο μέσα στην λίμνη των ψυχών.
Τότε πανηγύρισαν όλοι οι κάτοικοι του νεραιδένιου δάσους και στα δέντρα ανάψαν πολλά φαναράκια,με το φώς του φεγγαριού...
να είναι ήλιος της ελπίδας,την αγάπης,και της πίστης
προς την αιώνια αγάπη του θεου μας βασιλια.

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

άκουσε μέσα στην σιωπή.... σου,

Angels Comments

μέσα στα μαύρα πέλαγα του άγνωστου της ψυχής σου,
μέσα στο μαύρο του μυαλού της καρδιάς,
λουλούδια σου πλέκω για στεφάνι.
μιας καλημέρας σου, να ζωγραφίσουν τον ήλιο της ημέρας μαζί.

αγάπη απο ολόλευκο λουλούδι.
ζωή μου ολόχρυση ψυχή.
εσένα που κατοικείς στον άδη.
μια καλημέρα σου γράφω στην ψυχή σου, και θέλω να την περάσουμε μαζί.

αγάπη του ονείρου μου, του σύμπαντος είσαι εσύ η πλάση.
και τα λουλούδια μου στο χέρι σου ,ο γάμος της ψυχής σου με τον ήλιο σου.
και δένδρο του δάσους μας, είσαι γεννημένη,
να ζούμε στο δάσος μας αγάπη μου, εγώ και εσύ.
ένα τραγούδι θέλω με την φλογέρα μου στο δάσος να σου τραγουδήσω,
να είμαι εγώ το κορμί σου και οι νότες μου να είσαι εσύ.

διαμάντι και βασιλιά σου τις νότες μου να αφήσω,
αγάπη και όνειρο να ζήσουν φαναράκια ανάμενα μαζί.
στην καρδιά σας να φωτίζουν, πως η αγάπη γεννήθηκε να είναι ο ήλιος και η φλόγα.
αυτή η ιερή που ζει σε εσένα ψυχή.

σου χαρίζω λουλούδια στην χαρά σου,
να σε λουλουδίζουνε στην ψυχή.
και την αγάπη του ουρανού να έχεις στον ορίζοντα σου.
αυτήν την αγάπη αγάπη μου.

που την ζεις μόνο σε αυτήν την ανθρώπινη μορφή.