THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Η αγάπη, των ανθρώπων




Δέντρο μου, μοναχικό που καρτεράς της άνοιξής σου τα λουλούδια,
πόσο σε ζηλεύω καλό μου,
πόσο πολύ σε θαυμάζω!
Μοναχή ψυχή, μέσα στην έρημο των ανθρώπων την αγάπη,
χωρίς να σε νοιάζει η ιστορία,
ή τι λένε για σένα οι λόγιοι, θνητοί.
Δέντρο μου μοναχό, εκεί στον κάμπο, που δροσοσταλίδες οι σκέψεις μου, στα κλαδιά σου ακουμπάνε.
Πες μου το μυστικό σου, πως γίνεταιμέσα στην παγωνιά της μοναξιάς σου να ζεις, μέσα στο παγωμένο σου κορμί;
Τότε το δέντρο μου χαμογέλασε, με έβαλε μέσα στην ψυχή του και, ενώ μιλιά δεν έχει, ακούμπησε το κορμί μου μέσα στου ξυλένιου κορμιού του την ψυχή μου…να το γευθώ…
Και άρχισε, το νερό στα σπλάχνα μου, ως δέντρο εμένα να μου μιλά…Χιόνι στο έξω σου βασιλιά μου είναι η αγάπη των ανθρώπων…
Μα εγώ ξέρω πως η αγάπη είναι η ζωή. Εσύ αγάπησες και η αγάπη της φύσης σε είδε και σε έβαλε μέσα στο κορμί της, που τα πάντα στην γη είναι αυτή.
Τότε σταμάτησε το δέντρο να μου μιλά, και έγινα ο τίποτα εγώ, το ξύλο του…
Και άκουγα το νερό να μου λέει: Εσείς οι άνθρωποι
ζείτε νεκροί από αυτό το πνεύμα που γνωρίζεις βασιλιά μου.
Τώρα που έγινες δέντρο, νιώσε τα περσινά φύλλα σου τα νεκρά και πεθαμένα για τους ζωντανούς ανθρώπους...
Μέσα στου ξύλου την τροφή, ζουν ποιο δυνατά, στην ψυχή του ξύλου τούτου του δέντρου που εσύ στα σπλάχνα του τώρα ζεις…
Τότε σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και μάτωσε η καρδιά μου
και φώναξα προς την αγάπη: Θεέ μου, Θεέ μου, αυτό το δέντρο ήμουν και έψαχνα Θεό;
Τότε άστραψε ο ουρανός...
μα στάσου... αυτή η λάμψη είμαι εγώ, αυτή η λάμψη είναι η ματιά μου.
Και ως άνεμος στα ξαφνικά βρέθηκα να ανεμίζω στα κλαδιά του δένδρου του δάσους μου.
Τότε πάλι αναφώνησα και είπα:
Θεέ μου Θεέ μου τι γίνεται εδώ ήμουν άνεμος και έψαχνα Θεό;
Χαχαχαχα...
...ακούστηκε να μου γελά ο άνεμος!
Όχι Βασιλιά μου, απλά αγάπησες και η καρδιά μου σε είδε και σε έβαλε μέσα στη ψυχή μου.
'Ανεμε, βγες έξω θέλω να σε δω βγες έξω όταν σου μιλάω θέλω να σε θωρώ.
Χαχαχα...
...βρε βασιλιά μου, μου απάντησε ο άνεμος,
υπάρχει άλλο πρόσωπο εκτός απο την αγάπη;
Τότε δάκρυσα από συγκίνηση και βρέθηκα να είμαι ο άνεμος και να ΄χω το πρόσωπό σου.
Μα τότε πάλι σκίρτησαν τα σπλάχνα μου και έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια η καρδιά μου.
Και βρέθηκα να είμαι σε άλλη γη και σε άλλο ουρανό,
να είμαι μέσα στο σύμπαν και ένα δάκρυ ψηλά ως ήλιο να θωρώ και απόρησα....
μα πριν προλάβω κάτι να σκεφτώ ακούστηκε φωνή απο τον ουρανό:
Τι θέλεις; Τι ζητάς;
Ως ξένος σε αυτό δάκρυ γιατί κοιτάς;
Και τότε απάντησα προς την φωνή: μα τι πόνος είναι αυτός;
Μα ποιά αγάπη μπορεί τόσο πολύ να αγαπάει;
Τότε απάντησε πάλι η φωνή:
Αυτό το δάκρυ είναι της μάνας γης της χήρας γεννημένης αγάπης!
Τότε κύλησε το δάκρυ προς την γη,
και ευθύς τότε και εγώ μαζί του δάκρυσα.
Και σκεπτόμενος πως όταν η μεγαλύτερη αλήθεια στη γη είναι το μεγαλύτερο τους ψέμα, τότε ποιά αγάπη να ψάχνω εγώ να βρω;
Πήρα τα συντρίμμια της καρδιάς μου και το δάκρυ αυτό το αγκάλιασα να μην είναι πια ορφανό...
Μα τότε άστραψε ο ουρανός και βρέθηκα να είμαι πάλι στης γης το χώμα...
μα καρφωμένος επάνω σε ένα σταυρό...
και να ΄χω στα μάτια μου την Παναγία.
Και εκεί που μου ήρθε να πω στον πόνο μου ΙΛΗ ΙΛΗ....
μα στάσου την γνωρίζω αυτή την ιστορία...
και λέω προς την Παναγία...
Γυναίκα μην κλαίς,
την ξέρω καλά την ιστορία
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕ!!!
.
Αφιερωμένο στην πληγωμένη σας αγάπη!
.
Ευχολόγιο:
Ο πόνος και η θλίψη είναι η σαπίλα και η μούχλα,
που τον σπόρο του σίτου,
μέσα του το χώμα κρατά.
Η αγάπη είναι το νερό που χάρη στη μούχλα,
την σαπίλα, και τον πόνο, μέσα στο θάνατο γεννιέται ο βλαστός του δέντρου που στον ουρανό πια κοιτά και όσο πόνεσε τόσο βαθιές ρίζες έχει στο χώμα κάνοντας το θεοφώτιστο δένδρο να χαμογελά!!!

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καρδιά μου.
Θύμηση μου.
Εσύ.
Σιώπα την θλίψη σου καρδιά μου.
Σβήσε θύμηση μου τα λάθει σου.
Σβήνω για σένα εγώ το κορμί μου,
Για να υπάρχεις ήλιε μου και μητέρα του ήλιου μου εσύ.
Καρδιά μου, στο αίμα σου μέσα είμαι το φώς,.
Και εσύ τα μάτια μου που βγάζουν φωτιά.
γή μου στο σύμπαν που πατώ,
και ανατολή μου.
Ζωή στα σπλάχνα μου στον άδη μου ζείς.
μα κάνε μου μιά χάρη,
Πέθανε,
πέθανε πριν πεθάνεις καρδιά μου,
και όταν πεθάνεις δέν θα πεθάνεις ποτέ,
πέθανε, μέσα στο νερό που σε ποτίζω,
πέθανε το εγώ σου,
και άσε την φωτιά σου στα σπλάχνα μου να ζεί,
εγώ ειμί η αγάπη,
και Θέλω να σε ακούω στην σιωπή.

Εγώ ειμί το ηλιοβασίλεμα του αιώνιου σου πρωινού.
Ακτίνες του ήλιου μου εσείς σιωπήστε.
Και εσείς νεκρά αστέρια μου φωτεινά ,
σβήστε τα φώτα, και ανάψτε το σκοτάδι.

Είμαι ο άδης σας και έχω της αγάπης σας την ζωή σε ματιά.

Δέσποινα μου, σε ευχαριστώ που σκότωσες την αλήθεια σου.
Τώρα είμαι ο άδεις,
Και εσύ η φωτιά της ζωής .
Μητέρα μου αθωνίτιδα παναγία ,γυναίκα μου.
Σ΄αγαπώ.
κάποτε μου ζήτησες μιά καρδιά που να μπορεί να αγαπήσει ολόκληρο το σύμπαν.
και εγώ σου χάρισα την δικιά μου.
απο τότε εσύ είσαι το σύμπαν μου,
και εσύ η καρδιά μου.
καρδιά μου,
σιώπα.
θέλω να ακούω την καρδιά σου.
και ο ήχος της φωτιάς σου, ακτίνες να λάμπουν στην δικιά σου καρδιά,
γή μου,
και της καρδιάς μου αναπνοή μου.
πεθαίνω αγάπη μου,
ξεψυχώντας τις ακτίνες μου στο κορμί σου,
δέν σε αγγίζω, απλά σε φωτίζω όπως ο ήλιος την γή.
και όπως η γή χαρίζει ζωή στου παραδείσου της την φύση,
έτσι και εμείς .
εσύ με γεννάς στα σπλάχνα σου ήλιε μου γή μου,
και εγώ νεκρός να ζώ για να υπάρχεις εσύ,
καρδιά μου,
θύμησή μου.
μάνα ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ.
δάκρυ μου φωτεινό,
άστρο της αιώνιας αυγής ,
ΣΑΓΑΠΩ.
---------

ΑγαπΩ Α και Ω του κοσμου,
φωτεινη αληθεια,
χαριζω τις ριζες των φτερων μου
εχω τον ανεμο για συντροφια την πορεια του δρομου στα ματια ζωντανα.

Σ`αγαπω.Σ`ευχαριστω!

Dioni είπε...

Δέντρο εσύ, χώμα εγώ.
Κορμός εσύ, κλαδιά εγώ.
Κλαδιά εσύ, τα φύλλα εγώ.
Φύλλα εσύ, το χώμα εγώ.
Ρίζες εσύ, ρίζες κι εγώ.
Μα αν δεν ήσουν εσύ,
Δεν θα ήμουν κι εγώ.
Πατέρα – βασιλιά μου σ’ ευχαριστώ που με μαθαίνεις
Να είμαι δέντρο,
Να νιώθω τον άνεμο
Ν’ αγαπώ.
Όλοι μαζί το δάσος που θα δώσει αιώνια πνοή.
Ρίζες εσύ, ρίζες κι εγώ.
Σ’ αγαπώ.

bagie είπε...

καρδιες πληγωμενες,καρδιες πονεμενες.Τα λογια σου αναστενουν την νεκρη Ευα της ψυχης μας..τοσος πονος.Παναγια μου συγχωρεσε μας,τυφλοι ειμασταν και ψαχναμε να βρουμε το φως μας.
Γεροντα μου οχι αλλο πονο,εσυ εισαι εκεινος που με εβγαλε απο το σκοταδι,μου εμαθε την αληθηνη αγαπη και εβγαλες τα αγκαθια μεσα απο τα ματια μου.Με την αγαπη σου της Μητερας Παναγιας και την αγαπη του Υιου σου αναστηθηκαν οι ψυχες μας.
Σε αγαπω πολυυ πολυ...οι αγγελοι μας ακολουθουν

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω φίλε, αλλά με κούφανες, γράφεις φανταστικά, υπέροχα, έχουν αλήθειες τα λόγια σου, να είσαι καλά.

anna

dimitra είπε...

αγάπη που γυρνάς, σε ψάχνω σε έχασα γυρνώ παντού σε αναζητώ μα, στάσου που πετάς? έλα εδώ, που? εδώ κάτω στη γη, ακούμπησε πάνω στο χώμα, ξέρεις γιατί? γιατί εκεί σαν καθήσεις πάνω στο χώμα, ρίζες θα βγούν και θα σε τραβήξουν βαθιά μέσα στη γη, όχι μην φοβάσαι μη, σπόρος θα γίνεις δυνατός και θα ξαναγεννηθείς...
και σαν ξαναγεννηθείς ποτέ ξανά δεν θα χαθείς!
το φως της δύναμή σου θα ζεστάνει κάθε ψυχή στο διάβα σου...
ναι! αγάπη μου!
εδώ είμαι και θα σε περιμένω!

Ανώνυμος είπε...

εμεινα αφωνη η αληθεια,αν το εχεις γραψει πραγματικα εσυ τα συνχαριτηρια μου.απο τα θεματα που αγαπησα και εγραψα τι υπεροχα λογια.ποιος λεει οτι μεσα απο την σλκηρη πραγματικοτητα δεν αναβλυση η αγαπη ο ρομαντισμος.

Dorothea είπε...

Μα τι υπέροχα λόγια..Τα μάτια μου δάκρυσαν,ενω παράλληλα ένα αίσθημα γαλήνης με κυρίευσε και χάρησε ειρήνη στην ψυχή μου...Σε ευχαριστώ δάσκαλε..

aggelos είπε...

Τι όμορφη ιστορία Ιωάννη μας!Η ψυχή μου γαλήνεψε!Έγινε τόσο απαλή όπως ενός μικρού παιδιού!Θα ήθελα κάθε μέρα και στιγμή να ένιωθα έτσι σαν παιδί!Μόνο όταν σε διαβάζω ηρεμώ!Σε ευχαριστώ που έισαι κοντά μας!

ο βασιλιάς του δάσους. είπε...

KAI BRE8IKA NA EIMAI O ANEMOS...
KAI NA EXV TO PROSOPO SOY....AGAPH MOY.